Maciuś dorósł do takiego wieku, w którym czas rozpocząć edukację wczesnoszkolną. Zapisaliśmy go do przedszkola publicznego. Dostał się. Nasza radość przy ogłoszeniu wyników na stronie była nie do opisania. Z niedowierzaniem dzwoniłam do rodziców i teścia, że nasz mały synek idzie od września do przedszkola!!! Były dni adaptacyjne, na których już moglismy zobaczyć namiastkę tego, co go czeka już w niedalekim czasie. I nastał wrzesień. Dziś! Nasz syn poszedł do przedszkola!
Już od wczoraj żylam dzisiejszym dniem szykując mu wyprawkę oraz podpisując naklejki, którymi później wszystko zaznaczyłam co jego. Na Instagramie dochodziły do mnie pytania skąd wiem do której grupy chodzi mój syn.. Przedszkole, do którego zapisaliśmy Maciusia fajnie to wszystko zorganizowało i dowiedzieliśmy się wszystkiego w trakcie dni adaptacyjnych. Po komentarzach widziałam, że nie wszystkie przedszkola poinformowały rodziców o tych istotnych faktach. No ale nie jestem tu po to, aby osądzać przedszkole, bo rodzice powinni też zainteresować się tym chociażby ze stron www lub też kontaktu telefonicznego do miejca edukacji swoich pociech.
Maciuś dziś rano wstał i do mnie z uśmiechem powiedział: "Mamuś dziś idę do dzieci do przedszkola bawić się!" Jego radość i podjaranie tą całą sytuacją rozprzestrzeniała całe mieszkanie. Widać radość w jego oczach i to najważniejsze. Poranna toaleta, ubranie się i śniadanko..."Mamo nie chcę jeść, zjem z dziećmi w przedszkolu!" O kurde! I tu ma rację. Wcisnęłam mu chociaż pół szklanki multiwitaminki i kapsułkę tranu no i w drogę...
Zapomnijcie, abym mogła mu zrobić zdjęcie na pamiątkę. Z zapartym tchem ruszył do samochodu, twierdząc, że nie ma czasu na zdjęcia. Nie upierałam się, w końcu to jego dzień.
Po wyjściu z auta mówię do Maciusia: "Chodź i złap się za rączkę, to Cię zaprowadzę". A gdzie tam - zapomnijcie! Szedł koło mnie non stop sam. W sumie to ja dziś dziwnie się czułam, tak delikatnie odtrącona przez niego, ale OK - niech się uczy samodzielności! W duchu jestem bardzo dumna z jego zachowania i mam nadzieję, że nie straci szybko zapału. Z drugiej strony jest mi cholernie smutno, bo nie zadzwonię, jak np. do rodziców czy znajomych i nie zapytam się czy wszystko OK, czy mu niczego nie brakuje. Na kilka godzin w niewiedzy... i tak w sumie codziennie. Mam nadzieję, że szybko przywyknę do nowej sytuacji, bo nie chciałabym być zbyt nadopiekuńczą mamą. W końcu przed głównym wejściem udało mi się jedną porzadną fotkę zrobić i puścić w eter do rodzinki i na insta. Tadam - jest i Maciuś!
W szatni biegem kapcie na stópki i buziaka w mięczyczasie dostałam w policzek. Poleciał do dzieci. Nawet nie widział kiedy wyszłam z sali. I wymiekłam... łzy mi się puściły. Szybko wyszłam, aby nikt nie widział, ale przed wyjściem przedszkola stała Pani dyrektor. Uśmiała się i powiedziała, że nie ja jedna płaczę i ważne, że to ja a nie syn! Tu ma świętą rację... Jestem w domu i jest cicho... W TV nie leci bajka do śniadanka, nie ma tego bałaganu w jego pokoju z zabawkami.. No i brakuje mi tego. Czas na inne zajęcia. Jednak najważniejszym zajęciem od ponad dwóch miesięcy jest również wychowanie Bartusia. Niech i on niebawem dołączy do Maciusia..
A u Was jak tam? Obeszło się bez płaczu dzieci na pożegnanie ??
